In de jaren zeventig ben ik meerdere malen voor langere tijd ons land ontvlucht in een poging om onder mijn militaire dienstplicht uit te komen totdat ik op een gegeven moment op mijn Israëlische gastadres een brief kreeg van het Ministerie van Defensie dat ik mijn Nederlanderschap riskeerde wanneer ik geen gehoor zou geven aan de oproep. Tevens werd me fijntjes verteld dat het alternatief zou zijn dat ik waarschijnlijk in Israël opgeroepen zou worden. Typisch van de regen in de drup geval dus en zo bracht ik het uiteindelijk tegen wil en dank nog tot sergeant der administratie bij de 43e Afdeling Veldartillerie.Mijn zoon hoeft gelukkig nergens voor op de vlucht, maar na het afronden van zijn middelbare schoolperiode weet hij absoluut niet wat hij verder wil. Dus heb ik hem geadviseerd eerst maar eens wat te gaan reizen. Ik heb daar destijds veel van opgestoken: zelf- en andere mensenkennis en wereldwijsheid!
Hij heeft er hard voor gewerkt en vandaag was het dan zover dat we hem mochten uitzwaaien op Schiphol, bepakt en bezakt en natuurlijk voorzien van notebook en accesoires.
Dus Daniel, ook al zul je mijn weblog de komende tijd niet (meer dan anders) volgen, toch wil ik je vanaf deze plek heel veel succes en plezier wensen!
Jouw weblog ga ik zeker wél volgen!
Vanavond belde hij al vanuit Tel Aviv dat zijn digitale camera het begeven heeft, dus zit hij morgen gelijk met een gat in zijn begroting. Tja, daar leer je ook van...
En wat minister Middelkoop betreft: Ik heb vrienden die nu toegewijd leerkracht zijn, maar vroeger ontzettend veel gespijbeld hebben!
