Afgelopen woensdag was de aftrap van een nieuw en ambitieus project uit het Surfnet/Kennisnet innovatieprogramma: Leren van de toekomstTwee klassen van basisschool de Schakel uit Eibergen gaan in het voorjaar van 2010 drie weken lang de geplande lesstof behandelen. Niet met behulp van lesboeken en werkschriften, maar met allerlei nieuwe technologieën zoals bijvoorbeeld met behulp van PDA’s en podcasts. De komende maanden worden deze technologieën uitgetest. De vorderingen van de kinderen worden nauwlettend in de gaten gehouden.
In het eerste uur van de bijeenkomst mocht een aantal leveranciers in een elevator pitch van 90 seconden uitleggen waarom juist hun product geschikt is om in te zetten bij dit experiment. Annet Smith heeft in haar verslag van de bijeenkomst alle bijdragen beschreven.
In dat uur zagen we vooral veel hardware en een klein beetje software voorbijkomen. Leuk en mooi, maar.... mij bekroop steeds meer de vraag: "Zit het daarop vast en gaan we het daarmee redden?"
Je kunt een klaslokaal natuurlijk helemaal volhangen met nieuwe technologie, maar voor mij is dat absoluut geen garantie dat er dan ook iets écht nieuws gaat gebeuren.
De belangrijkste schakel in dit geheel blijft voor mij de leerkracht en daar zullen we volgens mij dan ook het meeste in moeten investeren, tenzij we de inrichting van ons onderwijs volledig over de kop gooien.
Na de pitch talks gingen we in de (onvermijdelijke) discussiegroepjes verder op het thema in en toen heb ik de drie G's maar weer eens van stal gehaald:
Gemak
Genot
Gewin
Wat je ook naar binnen tilt, volgens mij moeten de producten daaraan voldoen!
Verder heb ik ter plekke de stelling bedacht dat er in mijn ogen in de afgelopen 30 jaar maar twee dingen het onderwijs zijn binnengedragen die aan die 3 G's voldaan hebben:
het kopieer apparaat (Zie: Er verandert alleen iets als het werkt)
de videorecorder (Zie: Het videorecorder beleidsplan)
Wellicht is het digibord inmiddels aan dit rijtje toe te voegen.
Ben ik te somber?
Hoe dan ook, de school waar het allemaal gaat gebeuren is heel enthousiast en datzelfde geldt voor alle betrokkenen die dit project gaan begeleiden. Het is inderdaad zoals Karin zegt "lekker out of the box".
De leveranciers zien het uiteraard als een uitdaging en een kans. De begeleiders van het project hebben er een leuke klus aan. De kinderen zullen het zonder twijfel prachtig vinden. De leerkrachten zullen echter overuren moeten draaien om het allemaal voor elkaar te krijgen om datgene wat ze normaal gesproken in die drie weken doen nu helemaal anders te doen en dat kan alleen wanneer ze andere dingen NIET doen. Wat laat je vallen, wat laat je los? Aj, wat lijkt me dat moeilijk!
Ik wens daarom met name de leerkrachten en hun directeur (die het waarschijnlijk ook nog eens aan de ouders mag uitleggen) heel veel succes bij dit ambitieuze project!
