Edwin Mijnsbergen plaatst vandaag een interessant bericht: De toegevoegde waarde van weblogs voor organisaties.
Daarin doet hij uitgebreid verslag van het "jaargesprek" dat hij met zijn leidinggevende heeft gehad. Uitkomst van dat gesprek was dat Edwin toestemming heeft gekregen om 8 uur per week aan zijn weblog te besteden!
"In de loop van 2006 ontwikkelde het blog zich tot een platform waar ook collega's van buiten Zeeland regelmatig een kijkje komen nemen en daarnaast (potentiële) klanten die via zoekmachines of andere ingangen bij je terecht komen, of collega's uit het onderwijs, de marketingsector en wat dies meer zij. Inmiddels is er een lange lijst van mensen waar ik in meer of mindere mate contact mee onderhoud via de mail of de chat en waarmee je nuttige (vak-) informatie uitwisselt. Een spontaan netwerk zou je het kunnen noemen. Dat netwerk kent veel 'digitale autochtonen' (digital natives) maar ook mensen die nog niet zo bekend zijn met de blogosphere en alles wat daarmee samenhangt (attendering via RSS bijvoorbeeld). Dat maakt het netwerk juist zo interessant. Het aantal bezoekers is behoorlijk toegenomen in de loop van de tijd."
Ik denk niet dat ik kan zeggen dat ik potentiële klanten naar mijn ROC lok met mijn berichtjes en ook heb ik geen idee in hoeverre Trendmatcher inspirerend werkt voor anderen in het (Middelbaar Beroeps) Onderwijs. Het feit dat ik op vrijdagavond laat nog bezig ben zal bij een aantal mensen misschien ook niet professioneel overkomen.
Kortom, met zo'n verhaal hoef ik dus niet bij m'n baas aan te komen. Ik weet zelfs niet of hij/zij weet wat ik hier doe. Zo lang hij maar niet merkt dat ik af en toe onder werktijd wat "research" doe vind ik het voorlopig wel prima. Toch kan ik me voorstellen dat Edwin trots zal zijn met z'n nieuwe blogstatus en ben ik ronduit een beetje jaloers, maar dan vooral op zijn baas...
Hoe zit het eigenlijk met andere (edu)bloggers? Krijgen jullie tijd van de baas?
